داستان دستکش یکی دیگر از داستان هایی است که برگرفته از کتاب بیان شفاهی ۲ رشته مترجمی است.

داستان به صورت کامل و ترجمه آن و خلاصه داستان در پایان قرار دارد

Story – The Glove by R.U. Joyce
The Glove:

James Dunne hung by his fingertips from the window-sill and after a moment dropped noiselessly to the ground. He looked about him hurriedly. The house was on the outskirts of the town, well back from the road from which the grounds were separated by a high stone wall. It was almost two o’clock and the night was dark. There was little likelihood of his meeting anybody at that time. On the whole he was perfectly secure. As he ran silently across the lawn he could not help marvelling at his own nerve. He had committed burglaries in those far-off days before he had blossomed forth as a respectable jeweller in the little town of Brampton, but those days were far distant. Behind him lay ten years of law-abiding respectability. The hand that reached up to grasp the top of the wall was as steady as a rock. He could even think calmly of the still thing which had once been Richard Strong and which now lay huddled up in an ever widening crimson pool in the room which he had just left. He had not intended to commit murder, but circumstances had rendered it inevitable. He felt that all through he had been the plaything of circumstances. His troubles had begun when an old prison acquaintance had recognised him again. Blackmail followed. Dunne’s business was prosperous, but the blackmailer’s ever-increasing demands were a drain greater than he could bear.

He tried to supplement his resources by gambling, only to plunge more deeply into the mire, until finally ruin stared him in the face. At his wit’s end he turned to his old trade. Richard Strong was a retired solicitor, with more than a local reputation as a collector of antiques, and he was believed to possess ancient gold ornaments of fabulous value. Dunne at that time was purchasing gold, old rings, brooches and so on, and melting them down; therefore the proceeds of a burglary of Strong’s house could be disposed of safely and lucratively. It was an easy matter to break into the house. He knew the room in which the collection was kept, and all that had to be done was to climb a drain-pipe for a few feet to reach a window. In Brampton it was not thought necessary to take precautions against burglars. When Dunne had stuffed his pockets with the gold ornaments, of which there were many in the room, they held a small fortune.

He was preparing to go when he heard a gasp behind him; he swung round to find that the door of the room had opened and that Strong himself was standing in front of him. “Dunne”- it was the only word Strong uttered. Dunne had been glancing at an oriental knife of curious workmanship. He still held it in his hand, and almost without thinking, lunged at Strong; all was over. Dunne dragged the body into the room, closed the door, switched off the light, drew back the curtains, and left as he had come, through the window.

He felt no remorse. “I could do nothing else,” he told himself. ” He recognised me, and it was that or prison.” He recalled the look of surprise on Strong’s face and actually smiled. He really did not think that he had anything with which to reproach himself. Strong’s death was necessary for his own safety, and there was no alternative to what he had done. “In any case, he was an old man with only a few more years to live.”

He felt safe. Who would suspect the dull, stodgy middle-aged jeweller of murder and robbery? He had left no clue. He had met nobody, either going or coming. The little main street was deserted and in complete darkness as he let himself into his house by the side-door. He lived alone in the house. A woman came in daily and “did for him”, but nobody except himself slept on the premises. His bedroom was at the back, but before switching on the electric light he pulled down the blind and drew the heavy curtains across the window. Then he fumbled in his pocket and pulled out a glove. With a look of surprise he searched the pocket again, and not finding what he sought, plunged his hand into all his other pockets, fumbling amongst the gold articles with which they were filled. The latter he did not take out. For some strange reason he feared to look at them, and he did not intend to empty his pockets of them until he was ready to place them in the crucible in the little room behind shop downstairs. Finally he abandoned the search and stood in the middle of the room, his face a white mask of sheer horror.

The other glove was missing! He had found the gloves in his pocket while in Strong’s house and he had taken them out and placed them on a table before stowing away his foot. He could have sworn he had replaced them before his hasty departure, but here was the appalling fact that one of them was missing – and on the lining was his name and address! The thought of returning to the house, to the room where Strong lay so quiet and still, filled him with a kind of superstitious horror. The memory of the dead man’s upturned face with the queer look of surprise by death returned to him, and he gave a little strangled scream. He stood in the middle of the room, his face white and speckled with drops of perspiration, and his mind a welter of indecision.

“I can’t do it,” he muttered, “I can’t…”

And then the vision of the scaffold intruded itself; he shivered as with an awe, his body cold. In his criminal days he had possessed a morbid dread of the scaffold. The old fear now held him in its grip. With lagging footsteps he went out into the dark deserted street. The journey was like a nightmare. To his disordered imagination every dark corner concealed a spectre, and once he screamed hoarsely at the sight of a discarded piece of wrapping-paper which lay across his path. For a moment it had seemed to him like a corpse lying in a dark pool…

He reached his destination, and bathed in perspiration and trembling in every limb he climbed to the window. The room was in darkness as he had left it, but he thought he could perceive a darker object on the floor near the door. He must have light to find the glove, and the switch was near the body. Calling to his aid all the reserves of his will-power he drew the hangings across the window and he recoiled with a hoarse gasp, his heart pounding furiously. His shaking fingers found the switch and the room was flooded with light.

Richard Strong lay at his feet. He would have given all the world to have been able to keep his gaze averted, but the body exercised some dreadful fascination over him, and drew his eyes irresistibly. More, filled with repugnance as he was, he bent forwards, his hand outstretched to touch the hilt of the knife.

“Put up your hands! Good God! Put up your hands, you scoundrel!”

He looked up. The door had opened, and Strong’s son stood there, covering him with a revolver. Slowly he raised his arms above his head.

The inspector who escorted Dunne to the police station was garrulous and, moreover, appeared to have temporarily forgotten that, in the eyes of the law, an accused man is innocent until he is proved guilty. At any rate, he assumed Dunne’s guilt, which, considering the evidence, is not surprising.

“Do you know,” he said, “that you are the last man I would have suspected? If you hadn’t been found in the room with the body and the loot in your pockets we’d never have thought of you. Unluckily for you, you didn’t get away in time.”

Dunne made no reply. His house was on the way to the police station, and he asked permission to get an overcoat. The air was chilly, in that dark hour before the dawn.

“Certainly,” said the inspector, “but we’ll go with you.”

He opened the side door and preceded his prisoner into the hall, two policemen bringing up the rear. Dunne was thinking that they intended taking no chances, when his foot touched something on the floor.

He stooped to pick it up and suddenly felt queer. Then the inspector switched on the light. Dunne looked at the article in his hand.

It was the glove which he thought he had left in the room with the murdered man and which he had gone back to find!

“Here,” shouted one of the policemen, “hold up, man!”

But Dunne slipped through his hands and fell to the floor.

ترجمه داستان دستکش

«جیمز‌ دان» با نوک انگشت از لبه پنجره آویزان بود و لحظه‌ای بعد بی‌صدا به زمین افتاد. سراسیمه به اطراف نگاهی انداخت. خانه در حومه شهر بود و به اندازه کافی از جاده و دیوارهایی که زمین اطراف ساختمان را با دیوارهای بلند سنگی جدا کرده بودند فاصله داشت. حدودا ساعت دو نیمه شبی تاریک بود. احتمال کمی وجود داشت که کسی او را آن وقت شب ببیند و در کل همه چیز در امن و امان بود. همانطور که در سکوت در میان چمن‌ها می‌دوید، از اینکه چگونه بر اعصابش مسلط شده بود حیرت کرده بود. قبل از اینکه به عنوان یک جواهر فروش محترم در شهر کوچکی به نام برمپتون معروف شود، بار‌ها مرتکب سرقت از منازل شده بود اما از آن روز‌ها خیلی می‌گذشت. هم اینک او ده سال سابقه اطاعت شرافتمندانه از قانون را در کارنامه‌اش داشت. دستش را که به سمت بالای دیوار برد، به سختی سنگ شده بود. او حتی می‌توانست با آرامش به جسم بی‌جانی فکر کند که زمانی نامش «ریچارد استرانگ» بود و حالا در اتاقی که او به تازگی ترکش کرده بود، ‌در بستری از خون که هر لحظه بیشتر و بیشتر می‌شد، دراز کشیده بود. نمی‌خواست مرتکب قتل شود اما شرایط چنین ایجاب کرده بود. حس می‌کرد تمام اتفاقاتی که تاکنون برایش به وجود آمده، بازیچه شرایط بوده است. مشکلاتش زمانی آغاز شد که یکی از زندانیان قدیمی او را شناخت و به دنبال آن باج‌گیری هم آغاز شد. کسب و کار «دان» پر رونق بود اما مطالبات روز افزون باج‌گیر غیر قابل تحمل بود.
سعی کرد با قمار بخشی از منابع مالی از دست رفته‌اش را جبران کند اما این کار شیرجه رفتن در منجلاب عمیق‌تری بود تا اینکه در ‌‌نهایت با ورشکستگی رو به رو شد. زمانی که عقلش به کار دیگری قد نداد، دوباره سراغ شغل قبلی‌اش بازگشت.
ریچارد استرانگ مشاور حقوقی بازنشسته‌ای بود که در بین مردم با عنوان کلکسیونر اشیاء عتیقه معروف بود و اعتقاد داشتند زیورآلات طلایی باستانی و شگفت انگیزی را جمع آوری می‌کند که نمی‌توان روی آنها قیمت گذاشت. «‌دان» در آن زمان طلا، حلقه‌های قدیمی، سنجاق سینه و وسایلی از این دست را می‌خرید و ذوب می‌کرد و بدین ترتیب عایدی حاصل از سرقت از خانه استرانگ، درآمدی پر سود و مطمئن بود. ورود به خانه آسان بود. می‌دانست که کلکسیون در کدام اتاق نگهداری می‌شود. در برمپتون اقدامات احتیاطی خاصی در برابر سرقت انجام نشده بود و همه کاری که باید انجام می‌داد این بود که از لوله ناودان بالا برود تا به پنجره برسد. زمانی که ‌دان جیبش را با زیور آلات طلایی که در جای جای اتاق دیده می‌شد پر می‌کرد، به آن‌ها به چشم سرمایه‌ای هنگفت می‌نگریست. در حال آماده شدن برای بیرون رفتن از اتاق بود که صدای بریده بریده نفس کشیدن کسی را پشت سرش شنید؛ به طرف صدا چرخید و دید در اتاق باز و استرانگ در مقابلش ایستاده است. تنها کلمه‌ای که استرانگ به زبان آورد نام مردی بود که روبه رویش ایستاده بود: «دان!»
دان به چاقوی دست ساز مشرقی‌ای که در دست داشت خیره مانده بود. بدون اینکه فکر کند به سمت استرانگ حمله ور شد و همه چیز در همان لحظه تمام شد.‌ دان جسد را به درون اتاق کشاند، در را بست، چراغ‌ها را خاموش کرد، پرده‌ها را کشید و همانطور که از پنجره وارد اتاق شده بود، آنجا را ترک کرد.
احساس پشیمانی نمی‌کرد. با خودش گفت: «نمی‌تونستم کار دیگه‌ای انجام بدم. منو شناخت. یا باید این کار رو می‌کردم یا می‌رفتم زندان» نگاه متعجب استرانگ را به خاطر آورد و لبخند زد. واقعا نمی‌توانست خودش را بابت کاری که انجام داده سرزنش کند. مرگ استرانگ برای حفظ امنیت خودش لازم بود و هیچ جایگزین دیگری برای کاری که انجام داده بود وجود نداشت: «در هر صورت پیر بود و چند سال دیگر بیشتر زنده نمی‌ماند…»
احساس امنیت می‌کرد. چه کسی می‌توانست به جواهرفروش کودنی که سن و سالی از او گذشته برای سرقت جواهر و قتل مشکوک شود؟ هیچ سرنخی از خودش باقی نگذاشته بود. کسی را هم در رفت و آمد ندیده بود. زمانی هم که از در پشتی وارد خانه‌اش شد، خیابان اصلی کاملا خلوت و تاریک بود. او در این خانه تنها زندگی می‌کرد. زنی روزانه به خانه‌اش می‌آمد و کار‌هایش را انجام می‌داد اما شب‌ها تنها می‌خوابید. اتاق خواب در عقب ساختمان بود اما قبل از اینکه چراغ‌ها را روشن کند، حفاظ پنجره‌ها را بست و پرده‌های ضخیم پنجره‌ها را کشید. بعد همانطور کورمال به جست‌و‌جو در جیبش پرداخت و یک دستکش را بیرون آورد. با نگاه متعجب دوباره جیبش را گشت و چیزی که می‌خواست را پیدا نکرد. دوباره تمام جیب‌های دیگرش را که با طلا پر شده بودند گشت. اما طلا‌ها را از جیبش بیرون نریخت به دلایل عجیب و غریبی از اینکه به آن‌ها نگاه کند، می‌ترسید و قصد نداشت جیب‌هایش را تا زمانی که بتواند طلا‌ها را در کوره ذوب فلز اتاقک پایین مغازه قرار دهد، خالی کند. در ‌‌نهایت از جستجو دست برداشت و وسط اتاق ایستاد. چهره‌اش به ماسک سفید ترسناکی تبدیل شده بود.
دستکش دیگر گم شده بود! دستکش‌ها را زمانی که در خانه استرانگ بود در جیبش دیده بود و قبل از اینکه مخفیانه از خانه بیرون بزند، آن‌ها را روی میز گذاشته بود تا طلا‌ها را در جیبش بریزد. می‌توانست قسم بخورد که قبل از اینکه شتابزده از آنجا خارج شود، دوباره آن‌ها را به جیبش بازگردانده بود اما حقیقت هولناک این بود که یکی از آن‌ها گم شده بود و در پوشش درون آن نیز نام و آدرش خانه‌اش حک شده بود. فکر بازگشتن به خانه یعنی جایی که استرانگ آرام و ساکت دراز به دراز افتاده بود، روحش را با وحشتی خرافی پر کرد. چهره مرد مُرده با آن نگاه عجیب و غریب و متعجب از مرگ را به یادآورد و فریاد خفه‌ای سر داد. با چهره‌ای رنگ پریده و غرق در عرق و ذهنی انبوه از تردید، وسط اتاق ایستاد.
زیر لب می‌گفت: «نمی‌تونم این کار رو بکنم. نمی‌تونم…»
تصویری از حلقه دار به ذهنش هجوم آورد؛ اندامش از ترس یخ زد و شروع به لرزیدن کرد. زمانی که جزو خلافکاران بود هم ترسی بیمارگونه از طناب دار داشت. ترس‌های قدیمی حالا هزاران برابر چیزی که قبل از این بودند، او را در چنگال گرفته بودند. کشان‌کشان خود را به خیابان تاریک و خلوت رساند. پیمودن راه برایش به کابوس تبدیل شده بود. با تصورات و خیالهای درهمی که داشت، ‌تصور می‌کرد در هر گوشه‌ای تاریک، شبحی پنهان شده است و یکبار با دیدن کاغذ پاره‌ای که در راه افتاده بود، فریاد خفیفی سر داد. برای یک لحظه به نظرش رسیده بود کاغذ جسدی است که در چاله‌ای تاریک افتاده است.
به مقصد رسید و غرق در عرق در حالیکه تمام اندامش می‌لرزید از پنجره بالا رفت. اتاق همانطور که ترک شده بود، تاریک بود اما حس کرد جسم تاریک تری را روی زمین و در کنار در می‌بیند. باید چراغ را روشن می‌کرد تا بتواند دستکش را پیدا کند و کلید چراغ نزدیک جسد بود. از تمام اراده‌اش کمک گرفت و با عزم جزم پرده‌های نزدیک پتجره را کنار زد و وارد اتاق شد. پایش به چیز نرمی خورد و با نفس‌های بریده به عقب برگشت. قلبش به شدت می‌تپید. انگشتان لرزانش کلید را پیدا کرد و اتاق غرق در نور شد. ریچارد استرانگ جلوی پای او به زمین افتاده بود. حاضر بود تمام دنیا را بدهد تا بتواند جلوی نگاههای خیره او را بگیرد. اما جنازه با افسونی وحشتناک او را به سوی خود جذب می‌کرد. با اکراه خم شد و دستانش برای لمس تیغه چاقو به سمت جنازه دراز شدند.
«دست‌ها بالا! یالله! دست‌ها بالا پست فطرت!»
با وحشت به سمت بالا نگاه کرد. کم مانده بود از شوک وحشتناکی که به اعصابش وارد شده بود، غش کند. در باز بود و پسر استرانگ، تفنگ در دست به سمت او نشانه رفته بود. به آرامی دستش را بالای سرش برد.
بازرسی که «‌دان» را به مقر پلیس می‌برد، آدم پر حرفی بود و هر از گاهی فراموش می‌کرد از منظر قانون، متهم تا زمانی که جرمش ثابت نشده بی‌گناه است. در هر حال به نظر او با توجه به تمام شواهد و مدارک،‌دان مجرم بود.
گفت: «می‌دونستی که تو آخرین نفری بودی که ممکن بود بهش شک کنم؟ اگر خودت کنار جسد نبودی و جیب‌هایت پر از اموال مسروقه نبود ما هیچ وقت حتی به تو فکر هم نمی‌کردیم. از بخت بدت این بار نتوانستی فرار کنی.»
دان هیچ جوابی نداد. خانه‌اش در مسیر مقر پلیس بود و از پلیس درخواست کرد که اجازه دهد پالتویش را از خانه بردارد. هوا در آن ساعات تاریک قبل از طلوع آفتاب، سرد بود.
بازرس گفت: «مطمئنا. اما ما هم با تو می‌آییم.»
در پشتی را باز کرد و زندانی‌اش را به سمت سالن خانه راهنمایی کرد. دو پلیس دیگر هم به دنبالشان راه افتادند.‌دان در این فکر بود که دیگر هیچ راه فراری ندارد که پایش به چیزی بر روی زمین خورد. خم شد تا آن را از روی زمین بردارد و ناگهان ضعف کرد. بازرس چراغ را روشن کرد،‌ دان به شیئی که در دستش بود نگاه کرد. دستکشی بود که فکر می‌کرد در اتاق مرد مُرده جا گذاشته است‌‌ همان که برای برداشتنش به خانه برگشته بود.
پلیس داد زد: «هی! سر پا وایستا مرد!»

خلاصه داستان

The story is about a thief, who had stealing something before and got caught because of his own carelessness. As the saying goes, nobody escapes the judgment of heaven.
James Dume, a jeweler in the little town of Brampton, needed money because a person recognized that James was in the same prison. He threatened James to give him a sum of money otherwise, he would reveal his past as a thief. James had no choice but to give away his money more than once. After giving away so much money that he could not afford to give any more and losing his money in gambling as well, James was determined to steal valuable things from Richard Strong’s house.
James crept to Richard’s house  during a very dark night. Everything was going well in his stealing process until Strong found him and called out his name. He was not nervous at all. He just happened to hold an old knife and used it to kill Strong in that very moment, unconscious that he had committed something seriously illegal.What’s worse,he did not feel a bit guilty for taking away Strong’s life. He came home afterwards and cleaned all the evidence that could be left. But, he found that one of his gloves was missing. He feared that the glove could have been in the Strong’s house. Then he went back to find the glove, got caught by the police that were coming to arrest the suspicious. He was confused that he did not find the glove in the Richard’s house. Guess what, when he was allowed to go home, he found the glove was lying on the ground. He was  felt too regret to say anything.