داستان شانش یکی دیگر از داستان های مربوط به درس بیان شفاهی ۲ رشته مترجمی می باشد.

متن کامل داستان و ترجمه و خلاصه آن در ادامه برای دوستان دانشجو قرار داده شده است.

 

the luck 

It was at a banquet in London in honour of one of the two or three conspicuously illustrious English military names of this generation. For reasons which will presently appear, I will withhold his real name and titles, and call him Lieutenant General Lord Arthur Scoresby, V.C., K.C.B., etc., etc., etc. What a fascination there is in a renowned name! There sat the man, in actual flesh, whom I had heard of so many thousands of times since that day, thirty years before, when his name shot suddenly to the zenith from a Crimean battlefield, to remain forever celebrated. It was food and drink to me to look, and look, and look at that demigod; scanning, searching, noting: the quietness, the reserve, the noble gravity of his countenance; the simple honesty that expressed itself all over him; the sweet unconsciousness of his greatness – unconsciousness of the hundreds of admiring eyes fastened upon him, unconsciousness of the deep, loving, sincere worship welling out of the breasts of those people and flowing toward him.

The clergyman at my left was an old acquaintance of mine – clergyman now, but had spent the first half of his life in the camp and field, and as an instructor in the military school at Woolwich. Just at the moment I have been talking about, a veiled and singular light glimmered in his eyes, and he leaned down and muttered confidentially to me – indicating the hero of the banquet with a gesture:

“Privately – he’s an absolute fool.”

This verdict was a great surprise to me. If its subject had been Napoleon, or Socrates, or Solomon, my astonishment could not have been greater. Two things I was well aware of: that the Reverend was a man of strict veracity, and that his judgement of men was good. Therefore I knew, beyond doubt or question, that the world was mistaken about this hero: he was a fool. So I meant to find out, at a convenient moment, how the Reverend, all solitary and alone, had discovered the secret.
< 2 >

Some days later the opportunity came, and this is what the Reverend told me.

About forty years ago I was an instructor in the military academy at Woolwich. I was present in one of the sections when young Scoresby underwent his preliminary examination. I was touched to the quick with pity; for the rest of the class answered up brightly and handsomely, while he – why, dear me, he didn’t know anything, so to speak. He was evidently good, and sweet, and loveable, and guileless; and so it was exceedingly painful to see him stand there, as serene as a graven image, and deliver himself of answers which were veritably miraculous for stupidity and ignorance. All the compassion in me was aroused in his behalf. I said to myself, when he comes to be examined again, he will be flung over, of course; so it will be simply a harmless act of charity to ease his fall as much as I can. I took him aside, and found that he knew a little of Caesar’s history; and as he didn’t know anything else, I went to work and drilled him like a galley slave on a certain line of stock questions concerning Caesar which I knew would be used. If you’ll believe me, he went through with flying colours on examination day! He went through on that purely superficial “cram,” and got compliments too, while others, who knew a thousand times more than he, got plucked. By some strangely lucky accident – an accident not likely to happen twice in a century – he was asked no question outside of the narrow limits of his drill.

It was stupefying. Well, all through his course I stood by him, with something of the sentiment which a mother feels for a crippled child; and he always saved himself – just by miracle, apparently.

Now of course the thing that would expose him and kill him at last was mathematics. I resolved to make his death as easy as I could; so I drilled him and crammed him, and crammed him and drilled him, just on the line of questions which the examiners would be most likely to use, and then launching him on his fate. Well, sir, try to conceive of the result: to my consternation, he took the first prize! And with it he got a perfect ovation in the way of compliments.
< 3 >

Sleep? There was no more sleep for me for a week. My conscience tortured me day and night. What I had done I had done purely through charity, and only to ease the poor youth’s fall – I never had dreamed of any such preposterous result as the thing that had happened. I felt as guilty and miserable as the creator of Frankenstein. Here was a woodenhead whom I had put in the way of glittering promotions and prodigious responsibilities, and but one thing could happen: he and his responsibilities would all go to ruin together at the first opportunity.

The Crimean war had just broken out. Of course there had to be a war, I said to myself: we couldn’t have peace and give this donkey a chance to die before he is found out. I waited for the earthquake. It came. And it made me reel when it did come. He was actually gazetted to a captaincy in a marching regiment! Better men grow old and grey in the service before they climb to a sublimity like that. And who could ever have foreseen that they would go and put such a load of responsibility on such green and inadequate shoulders? I could just barely have stood it if they had made him a cornet; but a captain – think of it! I thought my hair would turn white.

Consider what I did – I who so loved repose and inaction. I said to myself, I am responsible to the country for this, and I must go along with him and protect the country against him as far as I can. So I took my poor little capital that I had saved up through years of work and grinding economy, and went with a sigh and bought a cornetcy in his regiment, and away we went to the field.

And there – oh dear, it was awful. Blunders? Why, he never did anything but blunder. But, you see, nobody was in the fellow’s secret – everybody had him focused wrong, and necessarily misinterpreted his performance every time – consequently they took his idiotic blunders for inspirations of genius; they did, honestly! His mildest blunders were enough to make a man in his right mind cry; and they did make me cry – and rage and rave too, privately. And the thing that kept me always in a sweat of apprehension was the fact that every fresh blunder he made increased the lustre of his reputation! I kept saying to myself, he’ll get so high, that when discovery does finally come, it will be like the sun falling out of the sky.
< 4 >

He went right along up, from grade to grade, over the dead bodies of his superiors, until at last, in the hottest moment of the battle of ——- down went our colonel, and my heart jumped into my mouth, for Scoresby was next in rank! Now for it, said I; we’ll all land in Sheol in ten minutes, sure.

The battle was awfully hot; the allies were steadily giving way all over the field. Our regiment occupied a position that was vital; a blunder now must be destruction. At this crucial moment, what does this immortal fool do but detach the regiment from its place and order a charge over a neighbouring hill where there wasn’t a suggestion of an enemy! “There you go!” I said to myself; “this is the end at last.”

And away we did go, and were over the shoulder of the hill before the insane movement could be discovered and stopped. And what did we find? An entire and unsuspected Russian army in reserve! And what happened? We were eaten up? That is necessarily what would have happened in ninety-nine cases out of a hundred. But no, those Russians argued that no single regiment would come browsing around there at such a time. It must be the entire English army, and that the sly Russian game was detected and blocked; so they turned tail, and away they went, pell-mell, over the hill and down into the field, in wild confusion, and we after them; they themselves broke the solid Russian centre in the field, and tore through, and in no time there was the most tremendous rout you ever saw, and the defeat of the allies was turned into a sweeping and splendid victory! Marshal Canrobert looked on, dizzy with astonishment, admiration, and delight; and sent right off for Scoresby, and hugged him, and decorated him on the field, in presence of all the armies!

And what was Scoresby’s blunder that time? Merely the mistaking his right hand for his left – that was all. An order had come to him to fall back and support our right; and instead, he fell forward and went over the hill to the left. But the name he won that day as a marvellous military genius filled the world with his glory, and that glory will never fade while history books last.
< 5 >

He is just as good and sweet and loveable and unpretending as a man can be, but he doesn’t know enough to come in when it rains. Now that is absolutely true. He is the supremest ass in the universe; and until half an hour ago nobody knew it but himself and me. He has been pursued, day by day and year by year, by a most phenomenal and astonishing luckiness. He has been a shining soldier in all our wars for a generation; he has littered his whole military life with blunders, and yet has never committed one that didn’t make him a knight or a baronet or a lord or something. Look at his breast; why, he is just clothed in domestic and foreign decorations. Well, sir, every one of them is the record of some shouting stupidity or other; and taken together, they are proof that the very best thing in all this world that can befall a man is to be born lucky. I say again, as I said at the banquet, Scoresby’s an absolute fool.

ترجمه داستان

داستان “شانس” از مارک تواین
جنگهای کریمه تازه شروع شده بود. با خود می‌گفتم، حتماً باید جنگی در کار باشد تا این الاغ نتواند پیش از اینکه دستش رو شود، بمیرد. منتظر زلزله ماندم و وقتی آمد، مات و مبهوت شدم…

در ضیافت شامی که به افتخار یکی از مشهورترین افسران عالیرتبه‌ی انگلیس برگزار شده بود، شرکت داشتم. به دلیلی که به زودی خواهید فهمید، به اسم و درجه‌ی واقعی این افسر اشاره‌ای نمی‌کنم و او را ژنرال “لرد آرتور اسکرزبی .وی .جی .سی و غیره” می‌نامم. اسمهای افراد معروف، آدم را جادو می‌کند. مردی که سی سال پیش در نبردهای کریمه، ناگهان به اوج شهرت و افتخار رسید و هزاران بار اسمش را شنیده بودم، حی و حاضر آنجا نشسته بود. به جای خوردن و نوشیدن، محو تماشای این نیمه خدا شده بودم. سراپایش را به دقت ورانداز می‌کردم و در چهره‌اش دقیق می‌شدم. آرامش، خویشتن‌داری و وقار در چهره‌اش نمایان بود. رفتار بسیار ساده و بی‌پیرایه‌ای داشت و با فروتنی دل چسبی، صدها نگاه تحسین‌آمیزی را که به او دوخته شده بود، و تعریف و تمجیدهای صمیمانه‌ی حضار را نادیده می‌گرفت.
در سمت چپم، کشیشی نشسته بود که از آشنایان قدیمی‌ام محسوب می‌شد و قبل از اینکه کشیش شود، نیمی از عمرش را در اردوگاه و میدان جنگ گذرانده و در مدرسه‌ی نظامی «وول ویچ» تدریس کرده بود. در حالی که محو تماشای قهرمان جنگ‌های کریمه بودم، چشمان کشیش برق عجیبی زد. به طرفم خم شد، به قهرمان ضیافت اشاره کرد و در گوشی گفت: ‌«بین خودمون باشه، ولی اون یک احمق تمام عیاره.»
از تعجب خشکم زد. اگر این حرف را درباره‌ی ناپلئون یا سقراط هم می‌گفتند، این قدر تعجب نمی‌کردم. ولی از دو چیز مطمئن بودم: یکی اینکه جناب کشیش، آدم بسیار راستگویی است و دیگر این که آدم‌ها را خوب می‌شناسد. پس مطمئن شدم که همه درباره‌ی این قهرمان اشتباه می‌کنند و او واقعاً یک احمق است. برای همین، به دنبال فرصتی بودم که بفهمم جناب کشیش، چطور توانسته پرده از این راز بردارد.

چند روز بعد، فرصتی دست داد و این چیزی است که کشیش گفت: تقریباً چهل سال پیش در آکادمی نظامی “وول ویچ” تدریس می‌کردم. بر حسب اتفاق در همان قسمتی بودم که اسکرزبی جوان، امتحانات مقدماتی‌اش را می‌گذراند. دلم خیلی برایش سوخت، چون بقیه‌ی بچه‌ها خیلی راحت به سؤالات جواب می‌دادند. ولی او … خدای من! هیچ‌چیز بلد نبود. پسر خوب و دوست‌داشتنی و ساده‌ای بود و از این که می‌دیدم، مثل مجسمه ایستاده و جواب‌های پرت و پلا و احمقانه می‌دهد، خیلی ناراحت شدم. واقعاً دلم برایش سوخت. به خودم گفتم، وقتی بخواهند دوباره از او امتحان بگیرند، حتماً رد می‌شود. پس بگذار محض رضای خدا، کاری کنم که سقوط راحتی داشته باشد. او را به کناری کشیدم و فهمیدم درباره‌ی “سزار” چیزکی می‌داند. چون چیز دیگری بلد نبود، دست به کار شدم و مثل برده از او کار کشیدم و وادارش کردم با خرخوانی، سؤالات مربوط به سزار را که احتمال داشت در امتحان بیاید از بر کند. می‌دانم حرفم را باور نمی‌کنید. ولی او امتحان را با موفقیت کامل گذراند! فقط چند تا سؤال از بر کرده بود و برای همین، تشویقش می‌کردند، ولی آنهایی که هزار برابر او می‌دانستند، کرک و پر شدند. از بخت بلند اسکرزبی، چیزی که ممکن است صد سالی یک‌بار اتفاق بیفتد، رخ داده بود و از او فقط سؤالهایی را پرسیدند که از بر کرده بود.
خیلی عجیب بود! در تمام دوره‌ی تحصیل، مثل مادری که بچه‌ی علیلش را تر و خشک می‌کند، کنارش بودم و همیشه هم به طرز معجزه‌آسایی نجات پیدا می‌کرد. می‌دانستم که ریاضیات، دستش را رو می‌کند و دخلش را می‌آورد. تصمیم گرفتم جان کندنش را آسان کنم و برای همین، سؤالاتی را که ممکن بود در امتحان بیاید با او تمرین کردم و سپردمش به دست سرنوشت. خب، حدس می‌زنی، چطور شد؟ در کمال بهت و ناباوری موفق شد رتبه‌ی اول را کسب کند و همه تحسینش کردند.

یک هفته از عذاب وجدان، خواب به چشمم نیامد. این کار را محض رضای خدا و از روی ترحّم کرده بودم، تا جوان بیچاره خیلی زجر نکشد. خوابش را هم نمی‌دیدم که چنین افتضاحی به پا شود. مثل دانشمندی که “فرانک اشتاین” را درست کرده بود، احساس گناه می‌کردم. احمقی را که کله‌اش پر از خاک ارّه بود، در جاده‌ای قرار داده بودم که به ترفیع‌های درخشان و مسئولیت‌های سنگین، ختم می‌شد. شک نداشتم که در اولین فرصت خود و هر مسئولیتی را که به او سپرده شود، نابود می‌کند.
جنگهای کریمه تازه شروع شده بود. با خود می‌گفتم، حتماً باید جنگی در کار باشد تا این الاغ نتواند پیش از اینکه دستش رو شود، بمیرد. منتظر زلزله ماندم و وقتی آمد، مات و مبهوت شدم. اسکرزبی فرمانده‌ی فوج پیاده نظام شد! آنهایی که سرشان به تنشان می‌ارزد، باید موهایشان سفید شود تا بتوانند به چنین درجه‌ای برسند. چه کسی فکرش را می‌کرد بار این مسئولیت سنگین را بر شانه‌های نحیف و ناتوان او بگذارند؟ حتی لیاقت نداشت پرچم را به دستش بسپرند، ولی حالا سروان شده بود. فکرش را بکن! داشتم از غصه دق می‌کردم.
ببین، من که این‌قدر عاشق آرامش و سکوت هستم، مجبور به چه کاری شدم. به خاطر کاری که کرده بودم، خودم را در برابر مردم مقصّر می‌دانستم. برای همین، تصمیم گرفتم همراهش بروم و تا آنجا که می‌توانم، مملکت را از شرش حفظ کنم. این شد که پول کمی را به هزار بدبختی پس‌انداز کرده بودم، برداشتم، به دسته‌ی او پیوستم و با هم به میدان رفتیم.
آن وقت… خدای من! خیلی وحشتناک بود! بجز اشتباه هیچ‌کاری نمی‌کرد، ولی کسی رازش را نمی‌دانست. همه درباره‌اش به اشتباه افتاده بودند و برای همین، رفتارش را بد تعبیر می‌کردند و اشتباهات احمقانه‌اش را به حساب نبوغش می‌گذاشتند. واقعاً همین‌طور بود. کوچکترین اشتباهش، اشک هر آدم عاقلی را در می‌آورد، و اشک مرا هم درآورد و آن‌قدر عصبانیم کرد که وقتی تنها بودیم، به او پرخاش می‌کردم. بیشتر از این نگران بودم، هر اشتباهی که مرتکب می‌شد، شهرت و آوازه‌اش را بیشتر می‌کرد. پیش خودم می‌گفتم، آن‌قدر بالا می‌رود که وقتی بالاخره زمین بخورد و دستش رو شود، انگار خورشید از آسمان افتاده است.
مرتب پیشرفت می‌کرد. پشت سر هم درجه می‌گرفت و از جنازه‌ی افسران مافوقش، مثل نردبان بالا می‌رفت،‌ تا این که در گرماگرم یکی از جنگها، سرهنگ ما کشته شد و نفسم از ترس بند آمد؛ چون بعد از او اسکرزبی از همه ارشدتر بود. با خودم گفتم که ده دقیقه‌ی دیگر کار همه‌ی‌مان تمام است.
جنگ با شدت ادامه داشت و نیروهای متحد ما، در سرتاسر جبهه عقب‌نشینی می‌کردند. هنگ ما در موضع حساسی مستقر بود و یک اشتباه، کافی بود که همگی نابود شویم. در چنین موقعیت حساسی، این احمق کله‌پوک دستور داد هنگ به تپه‌ی مقابل که کسی روی آن نبود، حمله کند. پیش خودم گفتم، دیگر همه‌چیز تمام شد.

حرکت کردیم و قبل از اینکه کسی متوجه این اشتباه شود و جلو آن را بگیرد، روی یال تپه بودیم. فکر می‌کنی، چه چیزی دیدیم؟ یک ارتش ذخیره‌ی روسها، آنجا موضع گرفته بود. هیچ کس فکرش را هم نمی‌کرد. فکر می‌کنید چه اتفاقی افتاد؟ دخل همه‌مان را آوردند؟ در نود و نه درصد موارد این طور می‌شود. ولی روسها، پیش خود حساب کرده بودند که امکان ندارد در چنین شرایطی یک هنگ، سلانه سلانه به آنجا بیاید و فکر کرده بودند که حتما کل ارتش انگلیس به آنجا آمده و نقشه‌ی زیرکانه‌ی آنها لو رفته است؛ برای همین، دمشان را گذاشتند روی کولشان و با بی‌نظمی از تپه سرازیر شدند و ما هم دنبالشان رفتیم. آنها خودشان قلب سپاه روسیه را در هم ریختند و از میان آن گذشتند و طولی نکشید که سپاه روسها، کاملاً تار و مار شد و شکست متحدین به پیروزی باشکوهی تبدیل شد. مارشال “کان روبرت‌” که گیج و حیرت زده این صحنه را تماشا می‌کرد و غرق در تحسین و لذت شده بود، اسکرزبی را احضار کرد و در حضور کلیه‌ی ارتشها به او مدال افتخار داد.
فکر می‌کنید، این بار اسکرزبی چه اشتباهی کرده بود؟ هیچ. فقط دست چپ و راستش را اشتباه گرفته بود. دستور داده بودند، عقب‌نشینی کند و به کمک جناح راست برود؛ ولی او اشتباهاً به طرف جلو حرکت کرده و از تپه به سمت چپ سرازیر شده بود. شهرتی که آن روز کسب کرد، تا دنیا دنیاست و کتابهای تاریخ وجود دارند، از بین نمی‌رود.

اسکرزبی هنوز هم آدم دوست‌داشتی و بی‌ریایی است، ولی آن‌قدر خنگ است که نمی‌داند برای اینکه خیس نشود، نباید زیر باران بایستد. باور کن اغراق نمی‌کنم. همه‌ی دنیا را بگردی، احمق‌تر از او پیدا نمی‌کنی. ولی تا نیم ساعت قبل به جز من و خودش کسی از این راز خبر نداشت. از همان‌روزی که به دنیا آمده، خوش‌شانسی مثل سایه تعقیبش می‌کند. یک نسل است که این سرباز در جبهه‌های نبرد می‌درخشد. زندگی نظامی او پر است از اشتباه، ولی هیچ اشتباهی نبوده که او را به مقام شوالیه، بارون، لرد یا مقام دیگری نرساند. سینه‌ی لباسش را نگاه کن؛ پر است از مدالهای رنگارنگ داخلی و خارجی. آقای عزیز، هر کدام از این مدالها، نشانه‌ی یکی از اشتباهات احمقانه‌ی اوست. وقتی این همه مدال را می‌بینی، می‌فهمی که بهترین چیز این است که آدم، خوش شانس به دنیا بیاید. آن شب به شما گفتم و باز هم تکرار می‌کنم که اسکرزبی یک احمق تمام عیار است.

خلاصه داستان شانس

This story describes the thin line between foolishness and sheer genius, stupidity and inspirational acts. The story is about one Arthur Scoresby who is a man capable of tremendous acts of idiocy (stupid behaviour) but they all seem to be translated into moments of fortunate glories.

The narration is done through the perspective of a priest who has seen and watched Arthur’s story unfold and unravel at arm’s length.

The priest was in the armed forces as a teacher and one of his students was Arthur. As a novice (learner), Arthur was always up to no good. He lacked any significant trove of knowledge and was capable for moments of absolute mindlessness.

As his teacher, the priest helped him get over the line in many a test and exams. With sheer luck and inexplicable miracles, Arthur not just passed but was honored as the one of the most shining performers.

Some years down the line, Arthur rose to the rank of Captain in the army. It was the age of the war in Europe, as the World was looking for blood. Arthur was pushed into the limelight when his superior officer died.

The poor man was still as clueless as always and could do nothing right (according to the priest). However, his mistakes were converted into singular moments of victory by the miracle of luck.

On one such occasion, Arthur miscalculated enormously. Going diametrically opposite to where he was supposed to, he stumbled into an enemy formation waiting to ambush the unsuspecting allied forces. However, instead of being routed by the enemy, Arthur brought an unexpected victory to the allied ranks.

The surprised enemy soldiers panicked and scampered to save their face. The nation heralded Arthur as a genius for his act of unparalleled courage and strength. His became a global treasure and hero when any other man, with his mistakes and goof ups, would have been castigated and ridiculed.

His story defied any rationale and disobeyed any logic. However, it verified one of Napoleon’s famous quotes, “A lucky general trumps a great general in every war”.